Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Η ιστορία μιας απλής ιδέας - Θέμα Έκθεσης

Η ιστορία μιας απλής ιδέας
Πήραν φωτιά, λέει, τα φωτοαντιγραφικά της Βουλής την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα, όταν κατατέθηκε το πολυνομοσχέδιο. Οι υπάλληλοι έπρεπε να φωτοτυπούν το βαρύ πολυνομοσχέδιο των 800 σελίδων έως τα χαράματα του Σαββάτου, έτσι ώστε οι βουλευτές να έχουν ένα περιθώριο 40 ωρών για να το διαβάσουν. Συνολικά πρέπει να τυπώθηκαν πάνω από 240.000 σελίδες για τους 300 βουλευτές (πιθανώς και για άλλους παράγοντες του Κοινοβουλίου). Ελπίζουμε ότι μετά το χαρτί ανακυκλώνεται.

Δεν ξέρουμε το κόστος αυτής της «φωτοαντιγραφικής επιχείρησης», αλλά μπορεί να συμφέρει περισσότερο να αγοράσουμε 300 ηλεκτρονικές ταμπλέτες στους βουλευτές παρά να τυπώνουμε τόνους χαρτιού, τους οποίους, όπως αποδείχθηκε πολλάκις, ουδείς διαβάζει· τουλάχιστον καθ’ ολοκληρίαν. Μπορεί να μη γνωρίζουμε ποιο είναι το ακριβές κόστος για τη φωτοαντιγραφή, αλλά από τον απολογισμό του 2013 της Βουλής βλέπουμε ότι το κονδύλι για χαρτί και γραφική ύλη ήταν 230.000 ευρώ· για εφημερίδες, περιοδικά, συναφείς εκδόσεις κ.λπ. (που επίσης υπάρχουν ηλεκτρονικά) ήταν 850.000 ευρώ· για προμήθεια μηχανών φωτοαντιγραφής 75.000 ευρώ. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και το κόστος συντήρησης των μηχανημάτων –για όλο τον εξοπλισμό της Βουλής ήταν 1.097.000 ευρώ– συν βέβαια το κόστος εργασίας, το οποίο ειδικά στη Βουλή είναι αρκετά αλμυρό.

Συζητούμε αυτήν την παράμετρο, διότι στην Ελλάδα είμαστε γενικά χουβαρντάδες με τις δαπάνες με δύο βασικά επιχειρήματα: α) Σιγά μη σωθεί το ρωμαίικο από τη φωτοαντιγραφή· όσο κι αν αυτή κοστίζει, β) Για κάθε μέτρο εξοικονόμησης η απάντηση είναι: «εδώ δεν γίνονται αυτά». Αντιθέτως στις ΗΠΑ, αυτόν τον καιρό συζητούν για το πώς το κράτος θα εξοικονομήσει χρήματα, αλλάζοντας ακόμη και τη γραμματοσειρά των κυβερνητικών εγγράφων, έτσι ώστε να ξοδεύουν λιγότερα.

Από το Χάρβαρντ στο CNN

Το πιο ενδιαφέρον όλων είναι ότι η συζήτηση για το πώς θα εξοικονομηθούν λεφτά από τα τυπωμένα ή φωτοαντιγραφημένα χαρτιά ξεκίνησε από έναν 14χρονο. Ο Suvir Mirchandani έκανε μία έρευνα στο πλαίσιο «επιστημονικού διαγωνισμού» του σχολείου του στην Πενσιλβάνια για το κόστος των αντιγράφων στο σχολείο του. Μέτρησε το κόστος μελάνης για τέσσερις κοινά χρησιμοποιούμενες γραμματοσειρές και βρήκε ότι τα τυπωμένα χαρτιά θα ήταν 24% φθηνότερα εάν χρησιμοποιούσαν γραμματοσειρά Garamond αντί New Times Roman. Έστειλε την εργασία του στο εξειδικευμένο περιοδικό του Χάρβαρντ για νέους επιστήμονες, Journal for Emerging Investigators (JEI –Περιοδικό Αναδυομένων Ερευνητών). Οι επιμελητές έκδοσης του περιοδικού (οι οποίοι, σημειωτέον, είναι φοιτητές του Χάρβαρντ) τον παρότρυναν να ασχοληθεί πέρα από το σχολείο του «με τον πραγματικό κόσμο». Έτσι ο Mirchandani κάθισε και υπολόγισε πόσο θα ήταν το όφελος σε μελάνη (που κατά τον ίδιο «έχει διπλάσια τιμή στη λιανική από τα γαλλικά αρώματα») αν ολόκληρο το αμερικανικό Δημόσιο άλλαζε απλώς γραμματοσειρά. Βρήκε στο Διαδίκτυο ότι μόνο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ξοδεύει ετησίως μόνο για εκτυπώσεις ή και φωτοαντιγραφές 1,8 δισ. δολάρια, και ότι το 26% αυτού του κόστους είναι για μελάνια. Έκανε τους υπολογισμούς και αποκάλυψε ότι η ομοσπονδιακή και οι πολιτειακές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν 400 εκατ. δολάρια (κάτι λιγότερο από το κοινωνικό μέρισμα που θα μοιράσει φέτος η ελληνική κυβέρνηση) αν απλώς άλλαζε η γραμματοσειρά των κυβερνητικών εγγράφων. Επιστημονικός συντάκτης του CNN διάβασε τη μελέτη, έβγαλε το θέμα και άρχισε μια έντονη συζήτηση για το πώς οι φορολογούμενοι (σημείωση: οι Αμερικανοί φορολογούμενοι, για να μην μπερδευόμαστε) μπορούν να γλιτώσουν κάποια λεφτά από τις εκτυπώσεις, χρησιμοποιώντας τα αποκαλούμενα ecofonts κ.λπ.

Φυσικά, υπάρχουν αντιρρήσεις στη μελέτη του Suvir Mirchandani. Κάποιοι λένε ότι το Δημόσιο αγοράζει φθηνότερα τη μελάνη από την τιμή που πωλείται στο εμπόριο, αλλά αυτό είναι ανοησία, διότι ο υπολογισμός έγινε επί των συνολικών δαπανών του αμερικανικού Δημοσίου. Πιο σοβαρή είναι η κριτική πως η γραμματοσειρά Garamond χρησιμοποιεί λιγότερη μελάνη διότι τα γράμματα έχουν μικρότερο ύψος και συνεπώς είναι και πιο δυσανάγνωστα. Το σημαντικότερο, όμως, εδώ είναι να δούμε πώς ολόκληρο το σύστημα στις ΗΠΑ λειτούργησε ως θερμοκήπιο για να αναπτυχθεί μία ιδέα που πιθανώς να εξοικονομήσει εκατομμύρια στους φορολογουμένους.

Έχουμε σχολικούς επιστημονικούς διαγωνισμούς, διά των οποίων ενθαρρύνονται οι μαθητές να γίνουν δημιουργικοί. Ευτυχώς, αντίστοιχοι διαγωνισμοί άρχισαν να αναπτύσσονται και στην Ελλάδα και ήδη βλέπουμε σημαντικές επιτυχίες δικών μας μαθητών. Φυσικά, όπως γίνεται με την έρευνα σε κάθε επίπεδο στην Ελλάδα, ουδέποτε δημιουργεί θέμα ή συνδέεται με την πραγματικότητα.

Βέβαια, η επιτυχία των δικών μας μαθητών τελειώνει με το χαρτί της διάκρισης, το οποίο απλώς θα κορνιζάρουν στο δωμάτιό τους και δεν θα τους χρησιμεύσει ούτε στην επιλογή τους στο πανεπιστήμιο. Ακόμη και η πιο συγκλονιστική ιδέα έχει απειροελάχιστο χρόνο ζωής πριν θαφτεί, έστω μετά τιμών και επαίνων. Στις ΗΠΑ, όμως, υπάρχουν πανεπιστήμια στα οποία οι φοιτητές ενθαρρύνονται και τους παρέχεται η υλικοτεχνική υποδομή για να φτιάξουν μια «junior επιστημονική επιθεώρηση». Έτσι, όλοι οι μαθητές μπορούν να στείλουν τα άρθρα τους για να αξιολογηθούν. Φοιτητές, αλλά και απόφοιτοι του πανεπιστημίου –αντί να καταλαμβάνουν τα ΑΕΙ ή να τα βρωμίζουν με αμφιβόλου αισθητικής αφίσες και συνθήματα– προσφέρουν τον χρόνο τους διότι, όπως γράφουν, «δουλειά μας ως επιστήμονες είναι να υποστηρίξουμε και να καθοδηγήσουμε την επόμενη γενιά επιστημόνων. Στο JEI ενδιαφερόμαστε πολύ να καθοδηγούμε τους μαθητές στα ερευνητικά τους προγράμματα και να τους διδάσκουμε πώς να επικοινωνούν τα αποτελέσματά τους στο κοινό».

Τα πάντα διαυγή

Το δεύτερο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ότι για να ολοκληρώσει την εργασία του και να καταλήξει σε αυτά τα εκπληκτικά αποτελέσματα, ο 14χρονος μαθητής από ένα επαρχιακό σχολείο του Πίτσμπουργκ βρήκε διαθέσιμη τη δημόσια πληροφορία για τις κυβερνητικές δαπάνες· ακόμη και για το μελάνι που ξοδεύουν οι κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα, η δημόσια πληροφορία δεν είναι ακόμη «δική μας πληροφορία». Μετά την επανάσταση της «Διαύγειας» ελάχιστα προσχωρούν προς την κατεύθυνση της δημοσιοποίησης της κρατικής πληροφορίας.

Εκκρεμεί ακόμη και η υπόσχεση του προέδρου της Βουλής, Ευάγγελου Μεϊμαράκη, να επεκτείνει τη «Διαύγεια» και στις δαπάνες του Κοινοβουλίου. Έτσι, κανείς μαθητής στην Ελλάδα (ούτε καν μεγαλύτερος) δεν μπορεί να κάνει μια εργασία γνωρίζοντας ακριβώς πόσα δαπανά το Κοινοβούλιο για εκτυπώσεις, για να ξέρουμε αν μας συμφέρει να αγοράσουμε iPad στους βουλευτές, αντί να φορτώνονται τόνους τυπωμένου χαρτιού. Στο «περίπου» μπορούμε να υπολογίσουμε τα πάντα και γι’ αυτό σπανίως καταλήγουμε σε συμπεράσματα όταν συζητάμε για το τι μπορούμε να εξοικονομήσουμε. Απλώς ανακυκλώνουμε δόγματα περί «νεοφιλελεύθερων» ή «σοσιαλιστικών» πολιτικών χωρίς αποτέλεσμα...
Πάσχος Μανδραβέλης, Καθημερινή (η αναδημοσίευση και η διασκευή δεν έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα, αποτελούν απλά αφορμή για εξάσκηση των δεξιοτήτων των μαθητών)

Θέματα

1 . Να γράψετε την περίληψη του κειμένου σε μια παράγραφο (100-150 λέξεις)
2. Να εντοπίσετε όλους τους τρόπους πειθούς που χρησιμοποιεί ο συντάκτης στην πρώτη παράγραφο.
3. Να γράψετε από ένα συνώνυμο για τις παρακάτω λέξεις του κειμένου: πολλάκις, το κονδύλι, παρότρυναν
4. «Συζητούμε αυτήν την παράμετρο, διότι στην Ελλάδα είμαστε γενικά χουβαρντάδες με τις δαπάνες με δύο βασικά επιχειρήματα: α) Σιγά μη σωθεί το ρωμαίικο από τη φωτοαντιγραφή· όσο κι αν αυτή κοστίζει, β) Για κάθε μέτρο εξοικονόμησης η απάντηση είναι: «εδώ δεν γίνονται αυτά».».
Να απαντήσετε στα παραπάνω επιχειρήματα που παραθέτει ο συγγραφέας με δικά σας, που θα τα ανατρέπουν.
5. Στο κείμενο ο συγγραφέας παίρνει αφορμή από την ιδέα ενός 14χρονου στην Αμερική για να αποδείξει πως η ιδέα του συνδέθηκε με την αγορά εργασίας και την πραγματική οικονομία. Σε ένα αποδεικτικό δοκίμιο να αναπτύξετε τον προβληματισμό σας γύρω από τη σύνδεση της ελληνικής παιδείας με την οικονομία, να εξετάσετε τα αίτια του φαινομένου και να υποδείξετε τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί καλύτερο αποτέλεσμα. (550-600 λέξεις)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.