Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Διαγώνισμα Β'Γυμνασίου Γλώσσα Ενότητα 2η

Α) Κείμενο


Με την πάροδο των ετών παρατηρούμε ότι όλο και περισσότερες γυναίκες σ' όλα τα κράτη του κόσμου, της Ευρώπης και στη χώρα μας συμμετέχουν ενεργά στην αγορά εργασίας, διεκδικώντας επαγγελματική απασχόληση. Αυτό σημαίνει ότι, καθώς η μητέρα βρίσκεται πολλές ώρες στη δουλειά, η φροντίδα για το σπίτι και τα μέλη της οικογένειας απαιτεί αλλαγές: οι παραδοσιακοί ρόλοι αναθεωρούνται, οι ευθύνες μοιράζονται, όλοι χρειάζεται να αναλάβουν δουλειές, ώστε το σύστημα της οικογένειας να συνεχίσει να λειτουργεί αποτελεσματικά ως προς τις ανάγκες που υπάρχουν.
Οι γονείς αναγκάζονται να δουλεύουν ολοένα και περισσότερο σε εργασίες, που γίνονται σταδιακά όλο και πιο απαιτητικές. Οι συνθήκες των μεγαλουπόλεων δεν είναι ιδιαίτερα φιλικές για τους κατοίκους τους. Ο βιοπορισμός, πιθανόν, να εξαντλεί τους ανθρώπους και τις δυνάμεις τους. Η υπερένταση, οι συγκρούσεις και το άγχος αποτελούν καθημερινό μέρος της ζωής στη σημερινή εποχή. Έτσι, γυρίζουν στο σπίτι κουρασμένοι, χωρίς ψυχικά και σωματικά αποθέματα. Η ενασχόληση με τα παιδιά τους μετατρέπεται σε μια σειρά από ενέργειες ρουτίνας. Τα συναισθηματικά προβλήματα των εφήβων παίρνουν, συχνά, τη μορφή μπελά για τους γονείς, που προσπαθούν να τελειώσουν τη μέρα τους, χωρίς άλλες συγκρούσεις και βάσανα σαν εκείνα που αντιμετώπισαν στη δουλειά τους. Οι έφηβοι αισθάνονται ότι παραμελούνται και ότι τα προβλήματά τους μένουν χωρίς απάντηση, λύση ή και στήριξη από τους μεγάλους. Η άρνηση, η σιωπή, η αναβολή, η έλλειψη σεβασμού γεννούν προβλήματα που συσσωρεύονται και, όταν δεν αντιμετωπίζονται έγκαιρα και ουσιαστικά, οδηγούν τους εφήβους σε παραπτωματική συμπεριφορά.εικόνα
Ωστόσο, η επαγγελματική δραστηριότητα της μητέρας δεν είναι απειλητική για την ισορροπία και τη συνοχή της οικογένειας. Η εργαζόμενη μητέρα ενισχύει οικονομικά την οικογένεια, αλλά και η ίδια μέσα από τη δουλειά της αισθάνεται δραστήρια και πιο ολοκληρωμένη, κάτι που έχει θετική επίπτωση και στην ισορροπημένη σχέση με τα παιδιά της.
Γονείς: όταν τα πράγματα… δεν πάνε καλά, ενημερωτικό φυλλάδιο του ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, 2000

Β) Ερωτήσεις
1) Γιατί η επαγγελματική δραστηριότητα της μητέρας δεν είναι απειλητική για την ισορροπία της οικογένειας;

2) α) Να συμπληρώσετε τα παρακάτω κενά:

Ένας συνηθισμένος τρόπος ανάπτυξης παραγράφου είναι η παρουσίαση στοιχείων -............................, από την Ιστορία ή από την καθημερινή μας ζωή. Άλλοι τρόποι είναι με σύγκριση -αντίθεση, .................................., ......................................... και ορισμό. Μερικές φορές αναπτύσσουμε την παράγραφό μας με ............................................... κάποιων από τους παραπάνω τρόπους.

β) Να σημειώσετε με Χ την τροπικότητα της υποτακτικής στις παρακάτω προτάσεις:

Ας ξεκινήσουμε, γιατί το πλοίο θα σαλπάρει!
Μακάρι να συνέλθει γρήγορα!
Ίσως να φτάσουμε πιο γρήγορα απ'αυτόν το δρόμο.
Σκέφτομαι να αλλάξω κούρεμα.
Ενδεχόμενο  -  Προτροπή - Απορία - Ευχή -  Προσταγή

3) α) Να συμπληρώσετε τον πίνακα με τους κατάλληλους τύπους του ρήματος "φεύγω" (στο β'ενικό πρόσωπο):
                                                             Οριστική   -       Υποτακτική  -   Προστακτική
Ενεστώτας                                 φεύγεις
Παρατατικός                              έφευγες
Αόριστος
Συντελεσμένος Μέλλοντας

β) Να κατατάξετε τα παρακάτω σύνθετα στην κατάλληλη στήλη του πίνακα:

ασθενοφόρο, καλότυχος, κοντόχοντρος, αγριάνθρωπος, βορειοανατολικό, νεροχύτης

παρατακτικά  -  προσδιοριστικά -  κτητικά  - αντικειμενικά

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΟΓΟΥ

"Η μητέρα μου εργάζεται / η μητέρα μου δεν εργάζεται"

Επιλέγοντας όποια από τις δύο φράσεις θέλετε γράψτε ένα κείμενο δύο παραγράφων με τη μορφή ημερολογίου, όπου θα παρουσιάζετε τις σκέψεις σας σχετικά με τα πλεονεκτήματα αλλά και τις δυσκολίες που προκύπτουν από το γεγονός ότι η μητέρα σας εργάζεται ή όχι.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Η Νέα Παιδαγωγική Διαγώνισμα


ΚΕΙΜΕΝΟ. Η ΝΕΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ (ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΟ, Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)

Με τα μαγικά πάντα μάτια, με το πολύβουο, γεμάτο μέλι και μέλισσες μυαλό, μ’ ένα κόκκινο μάλλινο σκούφο στο κεφάλι και τσαρουχάκια με κόκκινες φούντες στα πόδια, ένα πρωί κίνησα, μισό χαρούμενος, μισό αλαφιασμένος, και με κρατούσε ο πατέρας μου από το χέρι. Η μητέρα μού είχε δώσει ένα κλωνί βασιλικό να τον μυρίζουμαι, λέει, να παίρνω κουράγιο, και μου κρέμασε το χρυσό σταυρουλάκι της βάφτισής μου στο λαιμό.
— Με την ευκή του Θεού και με την ευκή μου…, μουρμούρισε και με κοίταξε με καμάρι.
Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωθα μέσα μου περφάνια και φόβο· μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο βαθιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειευούμουν. Πηγαίναμε, πηγαίναμε, περάσαμε τα στενά σοκάκια, φτάσαμε στην εκκλησιά του Αϊ-Μηνά, στρίψαμε, μπήκαμε σ’ ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιάν αυλή, με τέσσερις μεγάλες κάμαρες στις γωνιές κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Κοντοστάθηκα, δείλιασα· το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα.
O πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάδεψε· τινάχτηκα· ποτέ δε θυμόμουν να μ’ έχει χαδέψει· σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:
— Εδώ θα μάθεις γράμματα, είπε, να γίνεις άνθρωπος· κάμε το σταυρό σου.
O δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι· κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος, με μεγάλα δόντια, και κάρφωσα τα μάτια μου στην κορφή του κεφαλιού του να δω αν έχει κέρατα· μα δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο.
— Ετούτος είναι ο γιος μου, του ’πε ο πατέρας μου.
Ξέμπλεξε το χέρι μου από τη φούχτα του και με παρέδωκε στο δάσκαλο.
— Το κρέας δικό σου, του ’πε, τα κόκαλα δικά μου· μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε τον άνθρωπο.
— Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη· έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, είπε ο δάσκαλος κι έδειξε τη βίτσα.

Από το Δημοτικό Σκολειό απομένει ακόμα στη θύμησή μου ένας σωρός παιδικά κεφάλια, κολλητά το ένα πλάι στο άλλο, σαν κρανία· τα πιο πολλά θα ’χουν γίνει κρανία. Μα απάνω από τα κεφάλια αυτά απομένουν μέσα μου αθάνατοι οι τέσσερις δασκάλοι.
[...]
Στην Τετάρτη Τάξη βασίλευε και κυβερνούσε ο Διευθυντής του Δημοτικού. Κοντοπίθαρος, μ' ένα γενάκι σφηνωτό, με γκρίζα πάντα θυμωμένα μάτια, στραβοπόδης. «Δε θωράς, μωρέ, τα πόδια του», λέγαμε ο ένας στον άλλο σιγά να μη μας ακούσει, «δε θωράς, μωρέ, πώς τυλιγαδίζουντα πόδια του; και πώς βήχει; Δεν είναι Κρητικός». Μας είχε έρθει σπουδασμένος από την Αθήνα κι είχε φέρει, λέει, μαζί του τη Νέα Παιδαγωγική. Θαρρούσαμε πως θα 'ταν καμιά νέα γυναίκα και την έλεγαν Παιδαγωγική· μα όταν τον αντικρίσαμε για πρώτη φορά ήταν ολομόναχος· η Παιδαγωγική έλειπε, θα 'ταν σπίτι. Κρατούσε ένα μικρό στριφτό βούρδουλα, μας έβαλε στη γραμμή κι άρχισε να βγάζει λόγο. Έπρεπε, λέει, ό,τι μαθαίναμε να το βλέπαμε και να το αγγίζαμε ή να το ζωγραφίζαμε σ' ένα χαρτί γεμάτο κουκκίδες. Και τα μάτια μας τέσσερα· αταξίες δε θέλει, μήτε γέλια, μήτε φωνές στο διάλειμμα· και σταυρό τα χέρια. Και στο δρόμο, όταν δούμε παπά, να του φιλούμε το χέρι. «Τα μάτια σας τέσσερα, κακομοίρηδες, γιατί αλλιώς, κοιτάχτε εδώ!», είπε και μας έδειξε το βούρδουλα. «Δε λέω λόγια, θα δείτε έργα!» Κι αλήθεια είδαμε· όταν κάναμε καμιά αταξία ή όταν δεν ήταν στα κέφια του, μας ξεκούμπωνε, μας κατέβαζε τα πανταλονάκια και μας έδερνε κατάσαρκα με το βούρδουλα· κι όταν βαριόταν να ξεκουμπώσει, μας έδινε βουρδουλιές στ' αυτιά, ωσότου έβγαινε αίμα.
Μια μέρα έδεσα κόμπο την καρδιά μου, σήκωσα το δάχτυλο:
— Πού είναι, κυρ δάσκαλε, ρώτησα, η Νέα Παιδαγωγική; γιατί δεν έρχεται στο σκολειό; Τινάχτηκε από την έδρα, ξεκρέμασε από τον τοίχο το βούρδουλα.
— Έλα εδώ, αυθάδη, φώναξε, ξεκούμπωσε το πανταλόνι σου.
Βαριόταν να το ξεκουμπώσει μόνος του.
— Να, να, να, άρχισε να βαράει και να μουγκρίζει.
Είχε ιδρώσει, σταμάτησε.
— Να η Νέα Παιδαγωγική, είπε, κι άλλη φορά σκασμός!
Ήταν όμως και πονηρούτσικος ο σύζυγος της Νέας Παιδαγωγικής. Μια μέρα μας λέει: «Αύριο θα σας μιλήσω για το Χριστόφορο Κολόμβο, πώς ανακάλυψε την Αμερική. Μα για να καταλάβετε καλύτερα, να κρατάει καθένας σας κι από ένα αυγό· όποιος δεν έχει αυγό, ας φέρει βούτυρο!».
Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο,
Εκδόσεις Ελένης Ν. Καζαντζάκη
Θέματα
Α. Να αποδώσετε το νόημα του κειμένου σε 10 -12 σειρές
(5 μονάδες)
Β. 1) Να χωρίσετε το κείμενο σε δύο ενότητες και να δώσετε ένα πλαγιότιτλο σε καθεμία
(2 μονάδες)
Β. 2) Στο κείμενο εναλλάσσονται τρεις αφηγηματικοί τρόποι: η αφήγηση, η περιγραφή και ο διάλογος. Να εντοπίσετε από ένα παράδειγμα για τον κάθε τρόπο και να γράψετε τι πετυχαίνει σε κάθε περίπτωση  ο συγγραφέας;
(3 μονάδες)
 Γ. 1) Να χαρακτηρίσετε τη γλώσσα του κειμένου. Στηρίξτε την απάντησή σας με δύο (2) τουλάχιστον λέξεις του κειμένου.
(2,5 μονάδες)
Γ. 2) Να αντιστοιχίσετε τις φράσεις της στήλης Α’ με τη σημασία που εκφράζουν στη στήλη Β’.
Στήλη Α’
Στήλη Β’
1. Δε λέω λόγια, θα δείτε έργα
α. προσωποποίηση
2. Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι
β. μεταφορά
3. Θυμωμένα μάτια
γ. ασύνδετο σχήμα
4. Με τα μαγικά μάτια
δ. παρομοίωση
5. Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάδεψε
ε. αντίθεση

(2,5 μονάδες)
Δ. 1) Ποια συναισθήματα νιώθει ο Ν. Καζαντζάκης πριν φτάσει στο σχολείο και γιατί;
(2,5 μονάδες)
Δ. 2) Με αφορμή τη στάση του πατέρα σε ποια συμπεράσματα καταλήγετε για τις σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών εκείνη την εποχή;
(2,5 μονάδες)
Να απαντήσετε σε όλα τα θέματα στην κόλλα αναφοράς
Καλή επιτυχία

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Επαναληπτικές Ασκήσεις Ενότητα 4η Αρχαία Γ' Γυμνασίου

1. ἀσφαλῶς: Να αναγνωρίσετε γραμματικά τη λέξη, να γράψετε τα παραθετικά και να κλίνετε το επίθετο στο θετικό βαθμό στους δύο αριθμούς.

2. οἰκοῖμεν : Να κλιθεί ο ενεστώτας της ενεργητικής φωνής σε όλες τις εγκλίσεις.

3. ὁμονοοῖμεν:  Να κλιθεί ο ενεστώτας της ενεργητικής φωνής σε όλες τις εγκλίσεις.

4. εὐδοκοῖμεν: Να κλιθεί ο ενεστώτας της ενεργητικής φωνής σε όλες τις εγκλίσεις.

5. ἡγοῦμαι: Να κλιθεί ο ενεστώτας της ενεργητικής φωνής σε όλες τις εγκλίσεις.

6. γεωργοῦντες:  Να αναγνωριστεί γραμματικά. Να κλιθεί ο ενεστώτας της ενεργητικής φωνής σε όλες τις εγκλίσεις.

7. πενεστέρους: Να αναγνωρίσετε γραμματικά τη λέξη, να γράψετε τα παραθετικά και να κλίνετε το επίθετο στο θετικό βαθμό στους δύο αριθμούς.

8. Να αναγνωρίσετε συντακτικά τις μετοχές του κειμένου.

9. καθέστηκεν: να γράψετε τουλάχιστον τέσσερις ομόρριζες λέξεις.

10. ἐπιχειροῦντες: να γράψετε τουλάχιστον τέσσερις ομόρριζες λέξεις.


Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Μετάφραση Αρχαία Γ' Γυμνασίου Ενότητα 4η


Ενότητα 4η
Τα πλεονεκτήματα της ειρήνης

Ἆρ’ οὖν ἄν ἐξαρκέσειεν ἡμῖν,
Άραγε, λοιπόν, θα ήταν αρκετό σ’ εμάς,
εἰ τήν πόλιν ἀσφαλῶς οἰκοῖμεν
και να διοικούμε την πόλη με ασφάλεια
καί τά περί τόν βίον εὐπορώτεροι γιγνοίμεθα
και στα σχετικά με τη ζωή να γινόμαστε πιο πλούσιοι
καί τά τε πρός ἡμᾶς αὐτούς ὁμονοοῖμεν
και να έχουμε ομόνοια μεταξύ μας
καί παρά τοῖς Ἕλλησιν εὐδοκιμοῖμεν;
και να χαίρουμε εκτίμησης μεταξύ των Ελλήνων;
Ἐγώ μέν γάρ ἡγοῦμαι τούτων ὑπαρξάντων
Γιατί εγώ βέβαια νομίζω ότι αν γίνουν αυτά
τελέως τήν πόλιν εὐδαιμονήσειν.
η πόλη ολοκληρωτικά θα ευτυχήσει.
Ὁ μέν τοίνυν πόλεμος ἁπάντων ἡμᾶς τῶν εἰρημένων ἀποστέρηκεν
Ο πόλεμος λοιπόν, μας έχει στερήσει από όλα αυτά που έχουν λεχθεί
καί γάρ πενεστέρους ἐποίησεν
και φτωχότερους μας έκανε
καί πολλούς κινδύνους ὑπομένειν ἠνάγκασεν
και μας ανάγκασε να ανεχόμαστε πολλούς κινδύνους
καί πρός τούς Ἕλληνας διαβέβληκεν
και μας έχει συκοφαντήσει στους Έλληνες
καί πάντας τρόπους τεταλαιπώρηκεν ἡμᾶς.
και μας έχει ταλαιπωρήσει με κάθε τρόπο.
Ἦν δέ τήν εἰρήνην ποιησώμεθα, [...]
Αν όμως συνάψουμε την ειρήνη, [...]
μετά πολλῆς μεν ἀσφαλείας τήν πόλιν οἰκήσομεν,
θα εξουσιάσουμε την πόλη με πολλή ασφάλεια,
ἀπαλλαγέντες πολέμων καί κινδύνων καί ταραχῆς, [...]
αφού απαλλαγούμε από πολέμους και κινδύνους και διχόνοιες, [...]
καθ’ ἑκάστην δέ τήν ἡμέραν πρός εὐπορίαν ἐπιδώσομεν, [...]
και κάθε μέρα θα γινόμαστε πιο εύποροι, [...]
ἀδεῶς γεωργοῦντες καί τήν θάλατταν πλέοντες
χωρίς φόβο καλλιεργώντας τη γη και πλέοντας τη θάλασσα
καί ταῖς ἄλλαις ἐργασίαις ἐπιχειροῦντες
και ασχολούμενοι με τα άλλα επαγγέλματα
αἵ νῦν διά τόν πόλεμον ἐκλελοίπασιν.
τα οποία έχουν εκλείψει εξαιτίας του πολέμου.
Ὀψόμεθα δέ τήν πόλιν
Και θα δούμε την πόλη
διπλασίας μέν ἤ νῦν τάς προσόδους λαμβάνουσαν,
να αποκτά διπλάσια έσοδα απ’ ό,τι τώρα
μεστήν δέ γιγνομένην ἐμπόρων καί ξένων καί μετοίκων,
και να γεμίζει από εμπόρους και ξένους και μετοίκους,
ὧν νῦν ἐρήμη καθέστηκεν.
από τους οποίους τώρα έχει ερημωθεί.
Τό δέ μέγιστον·
Και το σημαντικότερο·
συμμάχους ἕξομεν ἅπαντας ἀνθρώπους,
θα έχουμε συμμάχους όλους τους ανθρώπους,
οὐ βεβιασμένους, ἀλλά πεπεισμένους.
όχι εξαναγκασμένους, αλλά με τη θέλησή τους (έχοντας πεισθεί).

Ἰσοκράτης, Περί εἰρήνης 19-21

πηγή: Ελληνικός Πολιτισμός -  Γιάννης Παπαθανασίου

Μετάφραση Αρχαία Γ' Γυμνασίου Ενότητα 3η


Ενότητα 3η
Η κατοχή της εξουσίας δεν εγγυάται την ευτυχία

Εἰ δέ σύ οἴει ὡς πλείω ἔχων τῶν ἰδιωτῶν κτήματα τύραννος
Αν λοιπόν εσύ νομίζεις ότι επειδή ο τύραννος έχει περισσότερα αγαθά από τους πολίτες
διά τοῦτο καί πλείω ἀπ’ αὐτῶν εὐφραίνεται,
γι’ αυτό και εξαιτίας αυτών περισσότερο χαίρεται
οὐδέ τοῦτο οὕτως ἔχει, ὦ Σιμωνίδη,
ούτε αυτό είναι έτσι, Σιμωνίδη,
ἀλλ’ ὥσπερ οἱ ἀθληταί οὐχ ὅταν ἰδιωτῶν γένωνται κρείττονες,
αλλά όπως και οι αθλητές, όχι όταν γίνονται καλύτεροι από τους πολίτες,
τοῦτ’ αὐτούς εὐφραίνει,
αυτό τους ευχαριστεί,
ἀλλ’ ὅταν τῶν ἀνταγωνιστῶν ἥττους, τοῦτ’ αὐτούς ἀνιᾷ,
αλλά όταν γίνουν κατώτεροι από τους συναθλητές τους, αυτό τους ενοχλεί,
οὕτω καί ὁ τύραννος οὐχ ὅταν τῶν ἰδιωτῶν πλείω φαίνηται ἔχων,
έτσι και ο τύραννος, όχι όταν φαίνεται ότι έχει περισσότερα από τους πολίτες,
τότ’ εὐφραίνεται,
τότε ευχαριστιέται,
ἀλλ’ ὅταν ἑτέρων τυράννων ἐλάττω ἔχη, τούτῳ λυπεῖται·
αλλά όταν είναι κατώτερος από άλλους τυράννους, λυπάται γι’ αυτό·
τούτους γάρ ἀνταγωνιστάς ἡγεῖται αὑτῷ τοῦ πλούτου εἶναι.
γιατί νομίζει ότι αυτοί είναι ανταγωνιστές του στον πλούτο.
Οὐδέ γε θᾶττόν τι γίγνεται τῷ τυράννῳ ἤ τῷ ἰδιώτῃ ὧν ἐπιθυμεῖ.
Ούτε βέβαια ο τύραννος αποκτά κάτι από όσα επιθυμεί γρηγορότερα από τον απλό πολίτη.
Ὁ μέν γάρ ἰδιώτης οἰκίας ἤ ἀγροῦ ἤ οἰκέτου ἐπιθυμεῖ,
Γιατί ο πολίτης επιθυμεί σπίτια ή αγρό ή δούλο,
ὁ δέ τύραννος ἤ πόλεων ἤ χώρας πολλῆς ἤ λιμένων ἤ ἀκροπόλεων ἰσχυρῶν [...]
ενώ ο τύραννος ή πόλεις ή τεράστια περιοχή ή λιμάνια ή οχυρωμένες ακροπόλεις [...]
Ἀλλά μέντοι καί πένητας ὄψει οὐχ οὕτως ὀλίγους τῶν ἰδιωτῶν
Αλλά όμως θα δεις και φτωχούς όχι τόσο λίγους πολίτες
ὡς πολλούς τῶν τυράννων.
όσο πολλούς τυράννους.
Οὐ γάρ τῷ ἀριθμῷ οὔτε τά πολλά κρίνεται οὔτε τά ὀλίγα,
Γιατί ούτε τα πολλά ούτε τα λίγα εξετάζονται με βάση τον αριθμό,
ἀλλά πρός τάς χρήσεις·
αλλά με βάση τη χρησιμότητά τους·
ὥστε τά μέν ὑπερβάλλοντα τά ἱκανά πολλά ἐστι,
ώστε όσα ξεπερνούν τα αρκετά είναι πολλά,
τά δέ τῶν ἱκανῶν ἐλλείποντα ὀλίγα.
όσα όμως υπολείπονται από τα αρκετά είναι λίγα.
Τῷ οὖν τυράννῳ τά πολλαπλάσια ἧττον ἱκανά ἐστιν
Για τον τύραννο λοιπόν τα πολλαπλάσια αρ-κούν λιγότερο
εἰς τά ἀναγκαῖα δαπανήματα ἤ τῷ ἰδιώτῃ.
για τις αναγκαίες δαπάνες από ό,τι στον πολίτη.

Ξενοφῶν, Ἱέρων 4.6-9

πηγή: Ελληνικός Πολιτισμός -  Γιάννης Παπαθανασίου

Μετάφραση Αρχαία Γ' Γυμνασίου Ενότητα 2η


Ενότητα 2η
Θυσία για την πατρίδα

Ὥστε προσήκει τούτους εὐδαιμονεστάτους ἡγεῖσθαι,
Επομένως ταιριάζει να θεωρούμε αυτούς πάρα πολύ ευτυχισμένους,
οἵτινες ὑπέρ μεγίστων καί καλλίστων κινδυνεύσαντες
οι οποίοι αφού κινδύνευσαν για τα πιο μεγάλα και τα πιο ωραία
οὕτω τόν βίον ἐτελεύτησαν,
έτσι τελείωσαν τη ζωή τους,
οὐκ ἐπιτρέψαντες περί αὑτῶν τῇ τύχη
χωρίς να εμπιστευθούν τους εαυτούς τους στην τύχη
οὐδ’ ἀναμείναντες τόν αὐτόματον θάνατον,
ούτε να περιμένουν το φυσικό θάνατο,
ἀλλ’ ἐκλεξάμενοι τόν κάλλιστον.
αλλά με το να προτιμήσουν τον πιο ωραίο.
Καί γάρ τοι ἀγήρατοι μέν αὐτῶν αἱ μνῆμαι,
Και γι’ αυτό βέβαια είναι αγέραστες οι μνήμες τους
ζηλωταί δέ ὑπό πάντων ἀνθρώπων αἱ τιμαί·
και αξιοζήλευτες οι τιμές τους απ’  όλους τους ανθρώπους·
οἵ πενθοῦνται μέν διά τήν φύσιν ὡς θνητοί,
αυτοί πενθούνται λόγω της φύσης τους ως θνητοί,
ὑμνοῦνται δέ ὡς ἀθάνατοι διά τήν ἀρετήν.
εξυμνούνται όμως ως αθάνατοι λόγω της γενναιότητάς τους.
Καί γάρ τοι θάπτονται δημοσίᾳ,
Και γι’ αυτό βέβαια θάβονται με δημόσια φροντίδα
καί ἀγῶνες τίθενται ἐπ’ αὐτοῖς ῥώμης καί σοφίας καί πλούτου,
και καθιερώνονται αγώνες δύναμης και σοφίας και πλούτου προς τιμή τους,
ὡς ἀξίους ὄντας τούς ἐν τῷ πολέμῳ τετελευτηκότας
με την ιδέα ότι (επειδή) είναι άξιοι αυτοί που έχουν σκοτωθεί στον πόλεμο
ταῖς αὐταῖς τιμαῖς καί τούς ἀθανάτους τιμᾶσθαι.
να τιμούνται με τις ίδιες τιμές με τους αθάνατους.
Ἐγώ μέν οὖν αὐτούς καί μακαρίζω τοῦ θανάτου καί ζηλῶ,
Εγώ λοιπόν και τους καλοτυχίζω και τους ζηλεύω για το θάνατό τους
καί μόνοις τούτοις ἀνθρώπων οἶμαι κρεῖττον εἶναι γενέσθαι,
και νομίζω ότι μόνο αυτοί από τους ανθρώπους άξιζαν να ζήσουν,
οἵτινες, ἐπειδή θνητῶν σωμάτων ἔτυχον,
οι οποίοι, αφού έλαβαν θνητά σώματα,
ἀθάνατον μνήμην διά τήν ἀρετήν αὑτῶν κατέλιπον.
κληροδότησαν αθάνατη μνήμη λόγω της ανδρείας τους.

Λυσίας, Ἐπιτάφιος τοῖς Κορινθίων βοηθοῖς 79-81

πηγή: Ελληνικός Πολιτισμός -  Γιάννης Παπαθανασίου