Δίφθογγοι

Οι δίφθογγοι της αρχαίας ελληνικής είναι έντεκα:


α) οχτώ κύριοι: αι,  ει, οι, υι, αυ, ευ, ηυ, ου
β) τρεις καταχρηστικοί: ᾳ, ῃ, ῳ


Οι δίφθογγοι γενικά είναι μακρόχρονοι:

• παιδεύει, ὦ βασιλεῦ, ὦ γραῦ, ὦ βοῦ

Μόνο οι δίφθογγοι αι και οι λογαριάζονται βραχύχρονοι, όταν βρίσκονται στο τέλος ασυναίρετης κλιτής λέξης:

• οἱ ναῦται, οἱ κῆποι
• αλλά τοῖς ναύταις, τοῖς κήποις -οἱ  Ἑρμαῖ, τῇ ἠχοῖ, τῇ αἰδοῖ (συνηρημένες λέξεις)

Είναι όμως το αι και οι μακρόχρονοι στην κατάληξη της ευκτικής και στο τέλος των επιρρημάτων και επιφωνημάτων:

• παιδεύοι, παιδεύσοι, παιδεύσαι (ευκτική)
• οἴκοι, Ἰσθμοῖ, εὐοῖ, παπαῖ

Έτσι και η προσωπική αντωνυμία οἷ